Het internet staat deze week terecht in vuur en vlam, omdat de reactie van Piers Morgan op het nieuwe album van Beyoncé smeekt om belachelijk te worden gemaakt. De voormalige presentator van Piers Morgan Live van CNN schreef in de Daily Mail in het Verenigd Koninkrijk dat het nieuwe visuele album van Beyoncé, Lemonade, te politiek was voor zijn smaak. Morgan noemde het album "diep politiek en racegestuurd" voordat hij Beyoncé een "militante activist" noemde. Hij beschuldigde haar vervolgens van het uitbuiten van de rouwende moeders van Trayvon Martin en Mike Brown (Martin werd gedood door een vrijwilliger in de buurtwacht, Brown door een politieagent) om de verkoop van haar album te ondersteunen.
Morgan begon zijn neerbuigende gejammer door te zeggen dat hij het niet leuk vond als entertainers 'helemaal politiek' gaan. Deze afkeer van politiek amusement, zei hij, was gegroeid omdat "de cynicus in mij gelooft dat het zelden gedaan wordt om echte redenen, maar om strikt commerciële." Vervolgens beschuldigde hij Beyoncé ervan dat hij schuldig was aan dit soort winstoogmerk, waarbij delen van haar album als 'schaamteloze uitbuiting' werden aangemerkt.
Als Morgan's 'cynische kant' gelooft dat entertainers 'politiek gaan' om winstgerichte redenen, zegt dat waarschijnlijk meer over Piers Morgan dan over iets anders. Het laat ook zien dat Morgan een vreselijke muzieksmaak heeft, aangezien de beste muzikanten van onze tijd, van Bob Dylan tot James Brown, uitgebreid zongen over politieke onderwerpen.
Morgan's diatribe is, onder andere, pijnlijk onwetend en toon-doof voor de realiteit van zwarte vrouwelijkheid in Amerika. Hij klaagt dat de plotselinge wending van Beyoncé in de richting van de politiek totaal niet synchroon loopt met haar eerdere zwijgen over politieke kwesties - alsof muzikanten of entertainers van welke aard dan ook niet in een voortdurend veranderend gesprek met de wereld om hen heen zijn. Hij zegt dat Beyoncé's verwijzingen naar Black Lives Matter en de rouwende moeders van jonge zwarte mannen bedoeld zijn om "haar reeds enorm verrijkte portemonnee verder te vullen" - alsof de meer voor de hand liggende verklaring niet is dat Beyoncé steeds meer woedend wordt door de systemische uitbuiting en degradatie van leden van haar ras.
Morgan's argument dat Beyoncé politieke houdingen gebruikt om geld te verdienen, is vreselijk ironisch, gezien Morgan's achtergrond als journalist-werkelijkheid-tv-ster-geworden-irrelevante-columnist geworden. Een profiel uit 2013 van Morgan in Vanity Fair merkte op dat "in al zijn iteraties Morgan lijkt te streven naar een grote ambitie: beroemd worden dan hij al is." Het profiel volgt de tumultueuze carrière van Morgan, met het argument dat Morgan "zijn carrière heeft gemaakt door een combinatie van fawning en ruzie met beroemdheden van alle strepen."
In deze context is de plotselinge wens van Morgan om rond Queen Bey te spelen een vrij naakte poging om de klik-aasgolf te berijden nadat de release van Lemonade op HBO op zaterdag werd aangekondigd. Beyoncé is tenslotte niet de eerste beroemdheid waarmee Morgan ruzie heeft gemaakt in zijn pogingen om krantenkoppen te halen. In 2011 verbood Morgan Hugh Grant om ooit op Piers Morgan Live te verschijnen, naar verluidt om geen andere reden dan dat Grant een 'saaie kleine man' is, zoals Morgan op Twitter schreef.
Evenzo verbood Morgan Madonna van Piers Morgan Live en verklaarde dat "ze al 20 jaar een soort irritant in mijn leven is". Dit was blijkbaar in verwijzing naar een voortdurende vete begon in 2001 nadat Morgan een broodje naar Madonna gooide tijdens een etentje. De 'vete' - die in feite bestaat uit het feit dat Morgan tijdens interviews over de vermeende vete spreekt - is eigenlijk een constructie die is gecreëerd om de bekendheid van Morgan te bevorderen.
Onlangs nog, vorige maand, zou Morgan deze "vete" met Madonna blijven gebruiken om lezers naar zijn Daily Mail- column te trekken met een stuk getiteld "Met een moeder die zo minachtend is als Madonna, geen wonder dat Rocco niet naar huis wil gaan." Daarin bevat Morgan een lijst met opsommingstekens waarom Madonna waarschijnlijk een slechte moeder is; de eerste drie items zijn 'ronddraaiend halfnaakt op het podium', 'haar blote billen laten knipperen' en 'haar borsten laten zien'. Morgan concludeert dat, hoewel dit allemaal "teen-curling" zou zijn voor de zoon van een "voorjaarskip", Madonna's hoge leeftijd dit gedrag verhoogt van teen-curling naar "een ondraaglijke bloederige nachtmerrie."
Al deze vrolijke misogynie maakt duidelijk dat Morgan, naast het gebruiken van beroemde vrouwen om zijn eigen carrière te ondersteunen, er simpelweg niet van houdt dat ze macht hebben en een stem hebben. (Nogal zoals Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump, niet?) Zoals schrijver Luke O'Neil in een Esquire- artikel opmerkte over Morgan's aanval op Beyoncé,
Het is niet eenvoudig om je een weg naar voren te banen, om op te vallen tussen de stortvloed van stemmen. Er is een echt vastberaden en echt dom voor nodig om de gewenste aandacht te krijgen.
Piers Morgan, zo blijkt, is precies die "vastberaden … domme" stem.
Als Morgan vandaag relevant is, is het alleen omdat zijn indringende opiniestukken dienen als uitstekende voorbeelden van Mansplanation: vreemd, zinloos en uitstekend voor kritiek.
