Toen ik na mijn eerste baby thuiskwam uit het ziekenhuis, had ik al drie nachten niet geslapen. Ik verkrampte en bloedde veel langer dan ik had verwacht en alles deed gewoon pijn. Ik had ook een ketting van hechtingen onder me die me dwong om altijd op een Boppy te zitten en het naar de badkamer gaan maakte verdomd onaangenaam. Ik was een wrak, totdat ik het ene woord leerde dat mijn leven zoveel gemakkelijker postpartum maakte.
Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, wilde ik me gewoon onder de dekens oprollen en slapen tot ik me weer normaal voelde of er dicht bij in de buurt was. Maar dat kon ik natuurlijk niet doen. Ik kreeg een pasgeboren baby en plotseling kreeg haar kleine leven volledige en totale voorrang op mijn pijnen. Zelfs mijn pure en totale uitputting leek onbelangrijk. Ik had een klein mens om in leven te houden, en dat was het enige dat ertoe deed.
De behoefte om voor mezelf te zorgen kwam niet precies in mijn brein. Ik had het gevoel dat ik in overdrive was en dat al mijn nieuwe verantwoordelijkheden op me drukten. Er was zoveel te doen en niet genoeg tijd om het te doen. Maar ik wilde niet falen in mijn eerste test van het nieuwe moederschap. Ik besloot dat ik het allemaal aan kon. Ik zou Super Mom zijn. Ik zou het moederschap omhelzen en niemand zou me zien wankelen.
Ik herinner me niet dat ik probeerde te rusten of te ontspannen tijdens de pasgeboren dagen, en ik heb zeker niemand om hulp gevraagd. Ik liep door mijn huis, wiegde constant een kieskeurige baby en leerde hoe ik alles met één hand kon doen. Anders was ik borstvoeding aan het geven, hoe ik in godsnaam een baby aan een autostoeltje kon vastbinden, of kijken The Happiest Baby on the Block DVD on repeat wanneer ik mijn baby niet alleen kon kalmeren. (Ik had geen tijd om het boek te lezen en de kalmerende technieken waren ongelooflijk noodzakelijk). Toen de baby eindelijk ging slapen, sprintte ik door het huis tijdens die 20 minuten durende catnap, probeerde de vaatwasser te laden of gooide ik een lading was van een stapel die zo hoog was geworden dat ik me afvroeg of ik erin zou verdrinken het.
Ik kon nauwelijks mijn baby neerleggen. Hoe moest ik zelfzorg oefenen?
Toen mensen 'zelfzorg' noemden, stelde ik me voor dat ik buiten zou ontsnappen voor een massage met hete stenen of een knipbeurt. Ik las online artikelen over hoe belangrijk zelfzorg was. Maar het hele concept leek zo buiten bereik. Ik kon nauwelijks mijn baby neerleggen. Hoe moest ik zelfzorg oefenen? Er was nauwelijks tijd om te douchen of de korstige moedermelk onder mijn borsten weg te vegen, laat staan om mezelf wat liefde te geven. Er was zoveel te doen en ik was vastbesloten alles te doen. In mijn nieuwe moederwaas kon ik niet echt een andere optie voorzien.
Wat de overgang echter nog moeilijker maakte, was dat naast mijn nieuwe verantwoordelijkheden iedereen de baby wilde komen ontmoeten. Ik had het gevoel dat ik een eindeloze bijeenkomst van familie, vrienden en nieuwsgierige gasten organiseerde met een ongelooflijk beperkt slaapschema. De dagen en nachten alleen waren genoeg om me naar de rand te rijden. Maar de eindeloze cyclus van bezoekers was ook veel om mee om te gaan. Op de een of andere manier dacht ik dat het allemaal voor de cursus was. In plaats van iemand te vragen te wachten om langs te komen, probeerde ik hen tegemoet te komen. Ik wilde hun gevoelens niet kwetsen, vooral omdat ze opgewonden waren om de baby te ontmoeten. Het kwam niet in me op dat ik misschien te veel probeerde te doen, te snel, en dat was waarschijnlijk de reden waarom ik zo snel uitgeput raakte.
Toen ik voor de tweede keer moeder werd, herinnerde ik me hoe uitputtend mijn eerste postpartum-ervaring had gevoeld. Nu ik twee kinderen had om voor te zorgen en niet slechts één, was ik nog nerveuzer. Alleen al het denken aan het woord 'postpartum' gaf me angst. Maar ik wist dat ik dingen niet met dezelfde snelheid zou kunnen doen. En hoewel ik niet precies wist hoeveel "zelfzorg" ik kon beheren, wist ik dat ik dingen kon vertragen. Ik zou deze keer niet proberen Super Mom te zijn. Ik zou me niet schuldig voelen als vrienden een week (of twee) moesten wachten om de baby te ontmoeten. Ik zou mijn recht uitoefenen om de tijd te nemen om weer overeind te komen, en dat zou goed genoeg moeten zijn.
Met twee kleine kinderen die altijd aan me gehecht waren, realiseerde ik me dat alles doen en "ja" zeggen tegen iedereen geen optie zou zijn. Dus ik begon gewoon "nee" te zeggen - en ik zei het vaak.
Met twee kleine kinderen die altijd aan me gehecht waren, realiseerde ik me dat alles doen en "ja" zeggen tegen iedereen geen optie zou zijn. Dus ik begon gewoon "nee" te zeggen - en ik zei het vaak. Het huis schoonmaken? Nee. Heeft u een constante stroom van constante bezoekers? Nooit van mijn leven. Ik krijg misschien niet de hele tijd een pauze, of zelfs maar af en toe, maar ik zou de dingen wel eenvoudig kunnen houden, dus dat is precies wat ik deed. In feite, na een wandeling rond het blok met de baby in de Moby gewikkeld, verlieten we het huis niet voor bijna een maand, en het was precies wat ik nodig had. In plaats daarvan bleef ik topless rondhangen, borstvoeding geven op verzoek, het eten van al het voedsel dat rondslingerde en liet mijn oudere kind lekker liggen, de baby vasthouden of tv kijken. Dat was voor mij zelfzorg.
Tegen de tijd dat we buiten waagden, voelde ik me klaar om met de wereld om te gaan. Toen we bezoekers hadden, was het leuk in plaats van vermoeiend. Tegen de tijd dat ik het vacuüm oploste, moest ik het filter drie keer dumpen om het tapijt in de speelkamer schoon te maken. Toch had ik meer tijd om me gewoon te nestelen met mijn nieuwe baby en mijn grote kind, en dat is echt waar de postpartum-periode over zou moeten gaan.
Als je een nieuwe ouder bent, kan nee zeggen tegen zorgzame vrienden en familie intimiderend zijn. We zijn niet allemaal gewend assertief te zijn. Maar we kunnen niet altijd iedereen behagen en het is echt niet onze taak om dit te doen. We hebben een veel grotere, belangrijkere taak, en als mensen dat niet begrijpen, kunnen we er echt niets aan doen. Het heeft geen zin om een mens-pleaser te zijn als je eenmaal ouder bent.
'Zelfzorg', zoals we eraan gewend zijn te denken, zal niet gebeuren, althans niet in de periode na de bevalling. Je moet je verwachtingen aanpassen en een nieuwe snelheid vinden. Je moet leren nee te zeggen.
Zelfzorg, als je een nieuwe moeder bent, klinkt misschien als een totale grap. Maar de waarheid is, het komt gewoon in kleine verpakkingen. Zoals slapen als de baby slaapt, of het huishouden laten gaan. Het kan lijken op leren babykleding dragen en een lange, rustige wandeling door de buurt maken, of je baby in een uitsmijter laten ploffen en een paar zachte yogahoudingen doen. Het lijkt misschien alsof je overdag tv aanzet of je ogen bruist terwijl je naar Gilmore Girls kijkt.
'Zelfzorg', zoals we eraan gewend zijn te denken, zal niet gebeuren, althans niet in de periode na de bevalling. Je moet je verwachtingen aanpassen en een nieuwe snelheid vinden. Je moet leren nee te zeggen. Het belangrijkste om te beseffen is dat je net een baby hebt gekregen en dat je niet alles hoeft te doen. In feite hoef je niets anders te doen dan deze hele moeder te genezen en uit te zoeken. En dat alleen is volkomen genoeg.
